زیرا Protective MBR از GPT در برابر ابزارهای قدیمی MBR مانند MS-DOS FDISK یا Windows NT Disk می باشد که از Administrator محافظت می کند. این ابزارها GPT را نمی شناسند و شیوه دسترسی مناسب با دیسک های GPT را بلد نیستند. به کمک Protective MBR هنگامی که این ابزار های قدیمی بخواهند در دیسک های GPT تغییراتی ایجاد کنند،
بر خلاف دیسک MBR که در آن حداکثر اندازه Volume تا 2 TB است و در حالت های خاص می توان تا 3 TB رساند، دیسک GPT توانایی ایجاد پارتیشن با حداکثر اندازه 18 EB یا 18,000,000 TB را داراست.
چه تعداد پارتیشن می توان بر روی دیسک GPT ساخت؟
در حالت تئوری نامحدود است. اما پیاده سازی سال 2001 مایکروسافت از GPT، ظرفیت 128 پارتیشن را دارد. دلیل این محدودیت به دلیل محدودیت فضای اختصاص داده شده برای نگهداری اطلاعات پارتیشن هاست.
برخلاف MBR که بیشترین تعداد پارتیشن در آن 4 تا است و اگر پارتیشن های بیشتری بخواهیم به صورت منطقی و درون پارتیشن Extended ایجاد می شود، در GPT می توان تا 128 پارتیشن Primary مستقل از هم ایجاد کرد. البته باید به این نکته هم اشاره کرد که یک پارتیشن به عنوان EFI System Partition، یک پارتیشن برای Microsoft Reserved و دو پارتیشن هم برای دیسک های Dynamic کنار گذاشته می شود. بنابراین 124 پارتیشن قابل استفاده باقی خواهد ماند.
همانطور که در آموزش MBRیا Master Boot Record چیست و چه کاربردی دارد؟ خواندید، بر روی دیسک بخش یا بخش هایی وجود دارد که اطلاعات از قبیل نوع Partition ها، اندازه پارتیشن ها و Volume ها، نوع فایل سیستم به کار برده شده برای آن ها، پارتیشن های Active و اطلاعاتی از این دست در آن جا ذخیره می شود. اما این که این بخش ها کجای دیسک هستند و چگونه این اطلاعات را ذخیره و بازیابی می کنند موضوعی است که ما را به MBR یا GPT بودن دیسک می رساند. فرمهای MBR و GPT هر دو Partition Style هایی هستند که برای دیسک به کار برده می شوند. گفتیم که انتخاب هر یک از فرمهای MBR یا GPT برای دیسک مانند انتخاب FAT32 یا NTFS است برای پارتیشن.
دلیل اول: نوع هارد دیسک.
از آنجایی که بسیاری از کاربران به دلیل بی اطلاعی از تفاوت GPT یا MBR و قابلیت های سیستم خود، نوع هارد دیسک را مستر بوت رکورد MBR انتخاب می کنند و سپس به پارتیشن بندی و انتقال فایل ها بر روی پارتیشن ها می کنند، بنابراین نمی توانند از این دیسک برای نصب ویندوز در حالت UEFI استفاده کنند زیرا دیگر به سادگی امکان تبدیل دیسک به GPT وجود ندارد و برای تبدیل MBR به GPT باید تمام پارتیشن ها پاک شوند.
دلیل دوم: نوع سیستم عامل.
برای این که سیستم عامل با موفقیت بر روی سیستم UEFI نصب شود چه شرایطی لازم است؟
1- نوع دیسک.
باید از نوع GPT باشد.
تصاویر زیر گویای این شرط از نصب ویندوز بر روی سیستم UEFI است:
تصویر اول: ویندوز نمی تواند بر روی دیسک نصب شود، چون از نوع MBR است. در سیستم های EFI، ویندوز تنها بر روی دیسک GPT قابل نصب است.
دکمه Next غیر فعال است.
فرم UEFI آمد تا جایگزینی برای BIOS باشد، اما در عمل بسیاری از سیستم های UEFI از BIOS هم پشتیبانی می کنند.
به نوعی می توانیم UEFI را به عنوان یک BIOS مدرن و پیشرفته با توانایی های بالا در نظربگیریم. وجود تکنولوژی UEFI امکانات خاصی را در اختیار ما قرار می دهد. برخی از این Feature ها عبارتند از: قابلیت Secure Boot، رمزنگاری یا به عبارت دیگه Cryptography ، دسترسی های Remote، ابزارهای خطایابی سیستم، رابط کاربری پیشرفته و زیباتر با امکان استفاده از Mouse و فونت های زیباتر، امکان ساخت User Account با دسترسی های مختلف، قالبلیت بوت سریعتر، قابلیت بوت با هارد دیسک GPT، و مواردی از این دست.
با تنظیماتی که در BIOS وجود دارد می توانیم انتخاب کنیم که از قابلیت های UEFI استفاده بکنیم یا خیر.
فرم UEFI سرنام Unified Extensible Firmware Interface است و مدل توسعه یافته ای از EFI است. EFI برای اولین بار توسط شرکت Intel به عنوان واسطی بین Firmware)مانند BIOS) و سیستم عامل برای کامپیوتر های با معماری IA طراحی و پیاده سازی شد. آخرین نسخه اختصاصی شرکت اینتل از EFI، EFI 1.10 است. در سال 2005 انجمن
در مادربرد های قدیمی BIOS در حافظه ROM بر روی مادربرد قرار داشت. در مادربردهای جدیدتر، BIOS در حافظه Flash (و همچنان بر روی BIOS !!!) قرار دارد. قرار گرفتن BIOS در حافظه Flash این امکان را فراهم می کند تا راحت تر بتوان بایوس BIOS را Update کرد و Feature های جدید به آن افزود و باگ های آن را زدود. البته خطر آلوده شدن BIOS توسط فرم Rootkit های بایوسی هم از معایب قرار گرفتن BIOS در حافظه Flash است.
دو بایوس یا Dual-BIOS چیست؟
در برخی از مادربرد ها، دو چیپ BIOS قرار داده می شود که یکی از چیپ ها به عنوان چیپ اصلی یا Main BIOS و دیگری به عنوان چیپ پشتیبان یا Backup BIOS است. در صورتی که چیپ Main BIOS دچار مشکل شد و نتوانست سیستم را راه اندازی کند، Backup BIOS وارد عمل شده و با تنظیمات پیشفرض خود، سیستم را راه اندازی می کند.
از آنجایی که BIOS یک حافظه فقط-خواندنی است، بنابراین تنظیمات کاربر بر روی BIOS ذخیره نمی شود. بنابراین کار دیگری که BIOS باید انجام دهد ذخیره کردن تنظیماتی است که کاربر در BIOS انجام می دهد تا در زمانی که کامپیوتر خاموش است این تنظیمات حفظ شود. BIOS این تنظیمات را در حافظه CMOS نگهداری می کند.
حافظه CMOS، انرژی خود را از طریق باتری ای که بر روی مادربرد وجود دارد تامین می کند.
اگر این باتری از روی سیستم برداشته شود و یا باتری به هر دلیلی نتواند به انرژی دادن خود به CMOS ادامه دهد، BIOS از تنظیمات پیشفرض خود برای راه اندازی سیستم استفاده خواهد کرد.
با یوس BIOS یا Basic Input/Output System نوعی Firmware یا میان افزار است و اولین برنامه ای است که پس از روشن شدن کامپیوتر، اجرا می شود. این Firmware درون چیپی بر روی مادربورد قرار دارد. BIOS وظیفه راه اندازی اولیه و تست سلامت قطعات ضروری سیستم را به عهده دارد و پس از آن که مطمئن شد همه قطعات سالم هستند و مشکلی ندارند، سیستم عامل را پیدا کرده و کنترل سیستم را به او می سپارد.
اگر کامپیوتر را به عنوان یک خانه در نظر بگیریم، در این صورت می توانیم BIOS را به عنوان سرایدار این خانه به شمار آوریم، سرایداری که قبل از تحویل خانه به صاحب خانه (سیستم عامل)، چک می کند تا خانه، هیچ عیب و ایرادی نداشته باشد و خانه ای بی نقص را تحویل صاحب خانه دهد.
